Film verslag The dictator

Ik ging op vrijdag 1 juni naar de film the dictator, met Dion, Mike, Lois, Sharoon en Damon./ De film begon om half 10 ’s avonds. We hebben de film gezien in de Lido, in Leiden. De film is geregisseerd door Larry Charles.  De Film speelden zich eerst vooral af in de Wadiya, waar er een dictator was en later in Amerika, waar hij op bezoek ging om de mensen te woord te staan. Wadiya ligt in Sri Lanka in Noord-Afrika. De hoofdpersoon, the dictator zelf was heel grappig gekleed, lange gewaden en een een hele lange baard, hij zag er niet uit. Locatie Noord-Afrika bepaald wel dat er in dat werelddeel nog veel dictators zijn, voorderest heeft de kleding niet echt invloed op de film. De muziek had niet echt een opvallende rol in de film, alleen soms als het een spannend moment was hoorde je spannende muziek. Er werd niet gebruik gemaakt van speciale geluidseffecten bij bepaalde situaties. Het verhaal werd verteld in chronologische volgorde, er waren geen tijdswisselingen. De leukste scene was de scene waarbij hij dictator is, en als iemand niet iets doet wat hij wilt, dan doet hij alsof hij dat niet erg vind maar dan loopt hij weg en dan doet hij een gebaar van; Executeren. Dit komt meerdere malen voor in de film. Deze film kun je indelen bij het genre Comedy. De film gaat over een Dictator, die heel veel houd van zijn macht. Dan moet hij een toespraak houden voor mensen in Amerika, die mensen willen dat hij een grondwet tekent waardoor er een democratie komt. Dit wil hij zelf echter niet. Hij gaat ze toch te woord staan en door een van zijn eigen ‘vrienden’ werd hij aangevallen door iemand die was ingehuurd om hem te vermoorden. Deze man kon echter alleen z’n baard van z’n kop halen en liet hem ontsnappen. Niemand herkende admiraal generaal Aladeen meer omdat zijn  baard eraf was. De man die hem wilde vermoorden stelde een vervanger in die wel de grondwet voor democratie zou tekenen, dit deed hij omdat hij hier heel veel geld aan kon verdienen. De echte admiraal generaal Aladeen probeerde zijn dictatuur terug te krijgen. Echter onderweg naar dit ontmoette hij een vrouw die voor de democratie was. Hij werd verliefd, en ondanks dat hij uiteindelijk zijn dictatuur terug kon krijgen, tekende hij de grondwet voor democratie. In deze film draait het om het conflict tussen dictatuur en democratie. Belangrijkste personages zijn admiraal generaal Aladeen, het meisje waar hij verliefd op werd(Zoey), de man die hem wilde vermoorden(zijn oom Tamir)  en als laatste Nadal, een man die hij eerst had geprobeerd te executeren, maar die hem hielp terug te komen aan de macht. Sommige personages waren voor een democratie en sommige voor een dictatuur, ik kan niet helemaal beoordelen of het dan gewone mensen zijn. Ik heb het meest meegeleefd met de vervanger van admiraal generaal Aladeen, hij was heel erg dom en zei alleen maar domme dingen voor de camera, het was erg lachwekkend maar wel schamend als jou dat zou overkomen, ook al is dit een film. Het doel van de film is om mensen te amuseren maar wel met de gedachte dat dictatuur nog steeds voorkomt. De regisseur maakte gebruik van bepaalde grappen die vaker terugkwamen en grappige woorden, kortom genoeg amusement om de aandacht vast te houden. Ik verwachtte van de film dat het een grappige komedie zou zijn. Op sommige momenten deed de film aan mijn verwachtingen, alleen af en toe waren de grappen een beetje slecht. Er is niet echt iets wat heel erg veel indruk op mij heeft gemaakt. De totale indruk van de film was dat het een komedie was over een dictatuur, en ik vond het mooi dat er in de wereld ook gewoon nog grappige films daarover worden gemaakt. Het was mooi om te zien dat de hoofdpersoon admiraal generaal Aladeen zichzelf volkomen belachelijk maakte in de film. Kortom een grappige film met af en toe zwakke momenten.

RECENSIE
Platvloerse grappen en grollen kun je wel aan komiek Sacha Baron Cohen overlaten. Ook zijn laatste typetje, Haffaz Aladeen, is weer meer dan geslaagd. Aladeen is de dictator van een Oost-Afrikaans landje dat vol zit met olie. Dit is al genoeg stof om het eerste deel van The Dictator op gang te helpen. Alles aan de dictator is over de top en hij laat zien dat met geld alles te koop. Het verhaal komt op gang als Aladeen naar New York moet om een toespraak te houden voor de VN. We zullen niet te veel verklappen van het (dunne) verhaal, maar uiteindelijk komt Aladeen berooid op straat te staan in The Big Apple.

Daar komt hij terecht in een biologisch/feministische supermarkt. Een goede plek om eens flink uit te pakken met hele grove grappen. Wij vonden vooral de scene waarin Aladeen helpt bij een bevalling heerlijk over de top. Je moet natuurlijk wel van de typische humor van Sacha Baron Cohen houden, want weinig taboes en bevolkingsgroepen blijven gespaard. Eigenlijk is The Dictator een verzameling knappe sketches die door middel van een simpel verhaal aaneengeregen zijn.

Toch is er voor de oplettende kijker wel wat diepgang te vinden. De speech aan het einde van de film is een ijzersterke aanklacht tegen de Amerikaanse politiek, de soundtrack bevat briljante bewerkingen van bekende nummers en er zijn opvallende vergelijkingen met The Great Dictator van Charlie Chaplin te ontdekken. De platte grappen blijven echter het belangrijkste ingrediënt van deze film.